خلیج فارس

کهنترین نام دریای پارس ( خلیج فارس ) " نارمرتو" به معنی رود تلخ است که اقوام  آشوریان در بیش از 2500 سال پیش به روی آن گذاشته بودند .پس از تسلط شاهنشاه کوروش بزرگ بر ایران و پایه گذاری امپراتوری سترگ ایرانیان و پس از او داریوش بزرگ دهها کشور زیر نظر ایران در آمد. پس شاهنشاه مرکزی ایران برای تمامی آن نقاط شاه از بین خود اقوام آنان انتخاب نمود و خود در راس هرم شاهنشاهی بزرگ منطقه قرار گرفت.شاهنشاهان ایران علاقه وافری به دریانوردی داشتند منجمله داریوش بزرگ که ارتش دریایی تشکیل داد و دهها ناو و کشتی بزرگ ساخت و روانه دریاها کرد تا به نقاط دور دست و گمنام سرکشی کنند و آنجا را شناسایی کنند و کتابهای مکتوب از سفرهای خود تهیه کنند و آنرا به ایران بیاورند (که بسیاری از اینها در یورش اسکندر گجستک و سپس تازیان بدوی از بین رفت و به آتش کشید شد ) . یا دهها ناو دریایی خشیارشا که برای سرکوب یونانیان که لیدی ایران را آتش زده بودند روانه آن کشور شد.

 اردشیر پاپکان بنیانگذار شاهنشاهی ساسانی (شهریاری در سالهای : 224 تا 241میلادی ) که وی را یکی از ابر مردان ایرانی نامیده اند نیز در خلیج فارس بندری بزرگ ساخت که تا سالهای پس از حمله اعراب و مغولان از با شکوه ترین بنادر آن زمان بود .

 سپس در سالهای نخستین پادشاهی شاپور دوم اعراب به خوزستان ایران حمله کردند و شهرهای ایران را ویران کردند. این قبیله های متجاوزگر : تمیم و قیس و بکربن وائل از جزیره العرب بودند. در این هنگام شاهنشاه ایران فردی خردسال بود ولی وی در سال326 میلادی پس از اینکه سنین جوانی را طی کرد با چندین کشتی روانه جزیره اعراب شد. عده بسیار از آنان را نابود کرد و بقیه را اسیر کرد و پاسخی کوبنده و تاریخی به آنان داد. به همین دلیل او را شاپور ذوالکتاف نامیدند زیرا اسیران عرب متجاوز را در بند کرد و از شانه هایشان بندی عبور داد ( بنا به گفته برخی مورخان ) پس از او خسرو انوشیروان دادگر نیروی دریایی ایران را به اوج شکوه خود رساند. در زمان وی کشتی های تجاری ایران تا بنادر چین و بندرهای جزیره سیلان رفت و آمد داشتند . پس از اسلام عضدا لدوله دیلمی بندر سیراف را آباد نمود و رونق بخشید. وی دریای پارس را کامل تحت کنترل خودقرار داد . ایلخانیان نیز در سالهای 1254 تا 1356 میلادی بر ایران حکومت کردند و دست بیشتر متجاوزان را کوتاه کردند و کنترل بنادر مهم ایران را در دست گرفتند. در آن زمان بنادر "ونیز و ژن" در ایتالیا از بزرکترین بنادر زمان بودند که برای مناسبات تجاری با ایران مناسبات خوبی داشتند.